Pradawna bogini, Azathanai, Olar Ethil, nazywana Panią Ziemi oraz Śpiącą Boginią. W talii smoków symbolizowana przez Obelisk. (MKP3)
Zatruta przez przykutego do ziemi Okaleczonego Boga zapadła w sen. Rok snu Pożogi jest malazańską miarą czasu.
Caladan Brood otrzymał magiczny młot, którego uderzenie mogło obudzić Pożogę i w efekcie - zniszczyć życie na ziemi. Rola Broda miała polegać na wybraniu właściwego momentu przebudzenia Pożogi, względnie - na znalezieniu innego sposobu jej uzdrowienia.
W 1164 r. sen Pożogi został wzmocniony jaghuckimi czarami lodu. W 1165 r. wywołana przez Poliel wielka zaraza wśród ludzi miała uzdrowić Pożogę. (MKP6)
W odległej przyszłości jeszcze przed powstaniem Kurald Emurlachn związała się z Imassami oraz znacznie już później razem z nimi przyjęła rytuał Tellan. Skąpana w krwi Fenera zrzuciła z siebie rytuał. Kilka chwil później została zabita przez Nurta.
"Z mojej krwi wywodzą się wszystkie strumienie jednopochwyconych i d'iversów. A ta krew jest tylko w połowie krwią Imassów. Może nawet mniej. Jestem stara ponad twoje {ludzkie} wyobrażenie. Starsza niż ten świat. Żyłam w ciemności. Kroczyłam w najczystszym świetle. Rzucałam klątwy na cień. Moje ręce były łupanym kamieniem, moje oczy roznieciły pierwsze ogniska dostarczające ciepła, rozłożyłam nogi przed pierwszym śmiertelnym dzieckiem.[...] Znano mnie pod tak wieloma imionami, że większość z nich zapomniałam. Niektóre części mojej jaźni śpią, udręczone przez chorobę. Inne wyrażają swą wściekłość w furii letnich burz. Jestem pijącą wody płodowe. I krew. Jestem deszczem łez i olejem cierpienia. Nie skłamałam mówiąc, że duchy, którym oddajesz cześć są moimi dziećmi. Jestem przynoszącą dary ziemi. Jestem okrutną siewczynią niedostatku, siejącą męczarnie. Tak wiele imion... Eran'ishal, Matka Eres'ali. To był mój pierwszy, najbardziej sentymentalny wybór. Dla Forkrul Assailów byłam 'Rath Evain. Dla Jaghutów Kamienną Dziwką. Miałam twarz w ciemności, syna w cieniu i bękarta w świetle. Zwano mnie Matką Pod Górą, Ayalą Alalle, opiekującą się Ogrodami Księżyca i przez całą wieczność czekającą na swego kochanka. Jestem Pożogą, Śpiącą Boginią, w której snach życie kwitnie bez końca, natek gdy te sny przeradzają się w koszmary. Rozproszono mnie aż po granicę Otchłani, posiadam więcej twarzy niż którykolwiek z pradawnych"